"Sterk genoeg zijn om sorry te zeggen maar nog sterker zijn om te vergeven"

"sterk genoeg zijn om sorry te zeggen maar nog sterker zijn om te vergeven"

Excuses aanbieden: waarom is dat voor velen van ons zo lastig, en waarom is het toch handig om te leren. 
In westerse landen wordt het aanbieden van excuses gezien als het toegeven van schuld.

Onze excuses zijn daarom vaak wat lomp “sorry dat ik te laat ben maar de brug stond open”, “sorry dat je je gekwetst voelde maar ik bedoelde het niet zo” of “sorry dat ik je spiegel eraf heb gereden, maar de straat is ook zo smal.

Wij schuiven daarmee in één zin de schuld op iemand of iets anders en ontkrachten ons excuus.

In sommige landen lijkt het zelfs wettelijk zo te zijn. 
In de V.S. raden advocaten mensen af om excuses aan te bieden, bijvoorbeeld aan artsen of bedrijven. 
Zij zijn bang dat de verzekeraar dat als een erkenning van aansprakelijkheid ziet en dus niet uitkeert.

Vergeven (of loslaten) is al jaren een rode draad in mijn leven. 
Ik heb helaas, net als iedereen, toch af en toe mensen in mijn leven die het nodig vinden om mij pijn te doen. 
Soms heel bewust en soms zijn ze zich niet bewust hoeveel pijn ze mij doen.

En hoezeer ik ook weet, vanuit alles wat ik geleerd heb, dat het meestal projectie van hun pijn is, of hoezeer ik hen ook begrijp, het doet nog net zo’n pijn. 
En dan komt dat punt waarop ik weet dat ik moet vergeven.

Maar hoe vergeef je iemand die jou een mes in je hart heeft gestoken? 
Hoe moet je hetgeen hij of zij jou heeft aangedaan achter je laten, als de wond nog niet eens geheeld is? 
Iemand steekt zijn mes in jouw hart. 
Niet één keer, maar meerdere keren. 
Jij krijgt geen excuus, je krijgt geen echte verklaring en dus zit jij niet alleen met de onthutsing, maar ook nog met de wonden. 
En dan moet jij, omdat de ander geen confrontatie aan wil gaan, het verhaal los gaan laten. 
Het verhaal dat toch ‘echt waar’ is.

'Sorry zeggen' gaat niet vanzelf. 
Kinderen mogen dat leren, en dat leren gaat natuurlijk met vallen en opstaan. 
U, als ouder of opvoeder, heeft de taak dat uw kind leren, en wanneer kinderen naar een kinderdagverblijf gaan of naar school, wordt hen ook daar geleerd om "sorry" te zeggen.

Je excuses aanbieden hoort bij onze normen en waarden. 
Je kan het vergelijken met 'dank je wel zeggen' en 'alsjeblieft zeggen'. 
Ook dat mogen kinderen leren. 
Ze mogen het leren omdat het beleefdheidsregels zijn die een nuttige functie hebben bij de sociale omgang.

Vanaf heel jong – in hun 2e levensjaar – beginnen kinderen al mee te leven met anderen. 
Dat wil echter niet zeggen dat ze dan ook al echt begrijpen wat het aanbieden van excuses betekent. 
Dat hoeft ook niet; dat komt vanzelf wel als ze ouder worden.

Met 5 jaar zijn ze al een heel eind daarin gevorderd. 
Je ziet dat bijvoorbeeld bij uw zoon of dochter (van 5). 
Die begrijpt al heel goed wat 'sorry zeggen' feitelijk betekent, omdat ze last heeft om het te zeggen. 
Ze vindt het moeilijk om toe te toegeven dat ze iets verkeerds heeft gedaan.

Vergeven is iets anders dan verzoenen, je hoeft het niet bij te leggen. 
Het is een innerlijk proces waarbij je de ander niet nodig hebt. Vergeven is het loslaten van alle hoop op een beter verleden. 
Hoe doe je dat?
Denk terug aan een situatie waarin u zelf iemand heeft gekwetst.

Vergeving betekent niet per se verzoening,al kan het daar uiteindelijk wel toe leiden. 
Vergeven betekent ook NIET dat u goedkeurt wat de ander u heeft aangedaan, dat u er excuses voor bedenkt of het vergeet.

‘Vergeven betekent het gebeurde minder persoonlijk nemen, pijn en boosheid laten varen en iemand anders niet eindeloos verantwoordelijk stellen voor uw welzijn.'

Besef dat vergeven om U draait, en NIET om de dader. 
‘Het doel is dat u zich beter gaat voelen. 
Ook als u zich NIET met de dader verzoent of als hij niet erkent wat hij/zij U heeft aangedaan, profiteert u nog steeds van de energie die vrijkomt door het loslaten van wrok.'

Denk terug aan een situatie waarin u zelf iemand heeft gekwetst. Dat is een goede voorbereiding. 
Neem een situatie in gedachten waarin u iemand heeft pijn gedaan die u later heeft vergeven. 
Bedenk hoe schuldig u zich voelde over het gebeurde, en hoe groot uw opluchting was op het moment dat de ander u vergaf.

Neem kleine stapjes. ‘Vergeving mag een geschenk zijn, geen verplichting, Forgiveness is a choice. 
‘Als u het probeert af te dwingen, komt u onder druk te staan en kunt u zich misschien schuldig gaan voelen omdat het u niet lukt. Doe het in uw eigen tempo, en houd er rekening mee dat het dagen, weken of maanden kan duren.
' Als de veroorzaker eerder dan u eraan toe bent om vergeving vraagt, zeg dan dat u hem wel wilt vergeven, maar dat daar tijd voor nodig is.

Probeer u te verplaatsen in de ander. 
‘Vaak hebben mensen het niet eens door dat ze u kwetsen. ‘Misschien konden ze zich op dat moment niet anders gedragen, of waren ze zo druk met zichzelf bezig dat ze niet in de gaten hadden wat ze deden.'

Als klager of ‘slachtoffer’ zijn wij allereerst op zoek naar erkenning voor ons ongemak. 
We willen gehoord worden. 
Maar wanneer iemand tegen ons klaagt, voelen we ons vaak een beetje aangevallen en schieten we in de verdediging of laten we merken dat we vinden dat de ander zich niet zo druk moet maken.

Gek eigenlijk, want je weet hoe het voelt als iemand meteen na het aanbieden van excuses met een verdediging of een “maar…” komt. Dat is niet fijn, de excuses komen niet gemeend over, je voelt je een lastige zeurpiet.

Misschien heeft dit met oud zeer te maken. 
Wie herinnert er niet een moment uit zijn jeugd waarbij vader of moeder zei “En ga jij nu wel eens heel snel je excuses aanbieden!” Dat waren geen leuke momenten, dus het is niet zo gek dat wij het excuseren niet als een pretje ervaren.

Toch kan het heel verstandig en prettig zijn om jezelf aan te leren om excuus te maken. 
Waarvoor ?

Het versterkt je relatie: als je deze stap goed doorkomt wordt de relatie hechter.

Het is sociaal en rechtvaardig om erkenning te tonen voor andermans ongemak.

Het is een oefening in nederigheid. (Dat is iets anders dan een laag zelfbeeld)

We laten aan de ander zien dat we hem waarderen, omdat hij/zij ook wel weet hoe lastig het is om je excuses aan te bieden zal hij waarderen dat je dat voor hem over hebt.

We geven de ander ook de kans om zich van zijn beste kant te laten zien door je excuses te aanvaarden.
Als de lucht geklaard is hoef je je daarna niet schuldig te voelen of spijt te hebben, twee hele vervelende emoties.

Je voelt emoties als verbijstering, woede en zelfs haat. 
Het is een rouwproces waar je in terecht komt, zeker als het een heftige afwijzing is. 
En je kunt het niet begrijpen, je staat er mee op en je gaat er mee naar bed.

Maar ergens begin je te voelen hoe jouw woede, jouw gevoel van onrechtvaardigheid, jouw verdriet, het verhaal alleen maar groter maken en het feitelijk in stand houden. 
Jouw emoties en het herhalende verhaal in jouw hoofd zorgen ervoor dat de wond niet dicht kan.

Het is best vreemd hoe dat bij ons mensen werkt. 
Het moment waarop iemand jou stak met zijn of haar mes ligt namelijk in het verleden, en toch voelen wij in het heden de pijn nog net zo sterk, terwijl die persoon in geen velden of wegen te zien is!

Een paar handreikingen voor het aanbieden van excuses:

Begin met je te realiseren dat je niet automatisch schuldig bent wanneer je je verontschuldigingen aanbiedt.

Probeer een beeld te vormen van wat er mis is gegaan, waardoor is de ander benadeeld? 
Was je te laat, heb je iets gezegd dat lomp overkwam, heb je iets beloofd dat je niet nagekomen hebt?

Leef je in in de situatie van de ander, vraag je af hoe jij je zou voelen als je in zijn schoenen zou staan. 
Hij/zij heeft moeten wachten, zich gekwetst gevoeld of zijn vertrouwen in jou is geschonden. 
Je hoeft het er niet mee eens te zijn, je hoeft het alleen maar te begrijpen.

Bied nu je excuus aan voor dat vervelende gevolg: “Sorry dat je hebt moeten wachten”, “Het spijt me als ik je gekwetst heb” of “Wat vervelend dat je niet van me op aan kon”.

En het belangrijkste: stop meteen na die zin.

Laat je niet verleiden om een externe factor de schuld te geven van het ongemak. 
Houd je in als je merkt dat je wilt gaan zeggen “ja maar…” of “dat kwam doordat…” Gewoon NIET DOEN!!.

Voorkom dat het een discussie wordt over hoe de ander zich voelt en of dat al dan niet terecht is. 
Daar kom je meestal niet uit.
Als je nog iets aan zijn ongemak kan doen, doe het dan ook.

Kom alsnog je belofte na, meld dat je zal proberen minder bot te zijn of op tijd te komen. 
Soms is het ‘leed’ al geschied en dan kan je er niets meer aan doen.

Als de ander je excuses aanvaardt, bedank hem en laat het er verder bij (of ga samen gezellig iets drinken).
Aanvaardt hij/zij ze niet, geef dan aan dat je deur daarvoor open blijft staan:

“Ik begrijp dat je nog even boos bent, dank dat je even naar me wilde luisteren en als je er nog een keer op terug wilt komen, graag, mijn deur staat open”.

Waarom mensen die hun excuses niet aanbieden zich bedreigt voelen door excuses:

Voor mensen die hun excuses niet aanbieden triggert het zeggen van: “Het spijt me” een angst die van diep van binnenkomt en die ze willen vermijden:

1 Toegeven dat ze iets verkeerds hebben gedaan is iets enorm bedreigends voor mensen die hun excuses niet aanbieden. 
Dit omdat ze het lastig vinden om hun acties los te zien van hun karakter. 
Als ze iets verkeerds hebben gedaan dan moeten ze wel een verkeerd mens zijn, als ze iets doms hebben gedaan dan moeten ze wel een dom mens zijn, als ze iets zijn vergeten dan moeten ze wel ontzettend egoïstisch zijn… 
En daarom voelt het aanbieden van hun excuses als een enorme bedreiging van hun identiteit en zelfwaarde.

2 Wanneer jij je excuses aanbiedt dan open jij de deur naar schuld, maar mensen die hun excuses niet aanbieden openen de deur naar schaamte. 
Hoewel schuld ons slecht laat voelen over onze daden, laat schaamte je slecht voelen over jezelf en is daarmee een schadelijkere emotie dan schuld.

3 Hoewel de meeste van ons excuses zien als een kans om een conflict op te lossen, zijn mensen die hun excuses niet aanbieden vooral bang dat hun excuses de deur openen naar nog meer beschuldigingen en conflicten. 
Wanneer ze uiteindelijk hun fout toegeven zijn ze bang dat de ander ze zal dwingen om ook hun excuses aan te bieden voor dingen die in het verleden zijn gebeurd.

4 Mensen die hun excuses niet aanbieden zijn bang dat wanneer ze dit wel doen ze alle verantwoordelijkheid opeisen en de andere partij volledig vrijpleiten. 
Bijvoorbeeld wanneer ze ruzie maken met hun partner. 
Ze zijn bang dat wanneer zij sorry zeggen het hele conflict automatisch hun schuld is, terwijl in de meeste gevallen 2 mensen schuldig zijn bij een ruzie en 2 mensen hun excuses aanbieden.

5 Door te weigeren om hun excuses aan te bieden controleren deze mensen hun emoties. 
Ze voelen zich vaak beter op hun gemak met irritaties, afstandelijkheid en muur om zich heen en vinden kwetsbaarheid tonen enorm bedreigend. 
Terwijl het vaak juist enorm helend kan zijn om je open te stellen en je kwetsbaarheid te tonen. Het kan leiden tot een veel diepere emotionele band met een ander persoon waardoor ook de relatie sterker wordt.

Vergeven is eigenlijk de enige oplossing voor jezelf om verder te komen. 
Om de woede en pijn die je voelt echt op te ruimen in jezelf. 
Om los te komen van het verhaal.

De mooiste en gemakkelijkste manier om te vergeven is wanneer de ander zo groots en dapper is om zelf excuses aan te bieden, maar dat gebeurd helaas maar weinig.

En dus moet jij zelf, zónder excuses van die ander, toch vergeven. Dat roept vaak weerstand op omdat je denkt ‘ik ga hem of haar toch niet vergeven voor de pijn die ze mij hebben aangedaan?”.

Maar vergeving is niet voor die ander en hoeft ook niet aan die ander! 
Vergeving doe je voor jezelf, je laat de hoop op een andere uitkomst los. 
Vergeven is dus een keuze en niet vergeven betekent dat je besluit te lijden.

Vergeven is kiezen om alle verwachtingen (jouw hoop op een verklaring, en een excuus) en het hele verhaal van onrecht los te laten. 
En daarvoor in de plaats komt dan rust. 
Rust in je hoofd, letterlijke ruimte in je hoofd, omdat dit verhaal niet meer alle ruimte in beslag neemt. 
Ontspanning en de passie en liefde begint weer te stromen.

Vergeven is dus niet de daden van de ander goedpraten, vergeven is niet dat je ‘de ander er mee weg laat komen’. 
Vergeven is de keuze om los te laten, zodat jij je energie op de mooiere en liefdevollere zaken van het leven kunt richten.

Vanuit die plek kun je de ander ook pas echt vergeven oprecht vanuit je hart. 
Omdat je voelt dat die ander hetzelfde is als jij, die dezelfde pijn ervaart door anderen die hem of haar pijn hebben gedaan. 
Die dezelfde strijd in het leven voert als jij en dus net is zoals jij: iemand die zoekt naar liefde en geluk in het leven.

Een mens
is niet gemaakt
om in schuld
te blijven rondlopen

Een mens is gemaakt
om elkaar
te leren vergeven

Doe dat dan ook
vergeef je medemens
vergeef hem zijn stommiteiten

Eigen aan een mens is
fouten maken, stommiteiten doen
elkaar raken, met of zonder woorden
maar het is een kunst
mensen te vergeven

barmhartig zal ik de hand reiken
en mijn hard getroffen hart verzachten
door een hart van Liefde aan te reiken
welke wrok en wraak zal ontkrachten
vol begrip en genade ben ik

zie daar de dag dat wolken wijken
wij naar de hemel zullen kijken
en met de hand op mijn hart
mijn toegestoken hand
en dit als wens door geven

Vergeef elkaar.

Vergeven is geen zonde
het is een mooi geschenk
vergeven is geen zonde
dat is hoe ik er over denk.

Vergeven kan soms lastig zijn
maar het is van onschatbare waarde
ook al deed men je vaak pijn
we leven op dezelfde aarde.

Aan elkaar vergeving geven
aan elk die je wat heeft misdaan
het geeft je een mooier leven
om samen verder te gaan.

Hoeveel liefde moet ik geven 
Voor inzicht en respect
Wat is er nodig voor vergeven
Of hou ik mezelf voor de gek.

Hoeveel liefde kan ik nog geven
door afschuw en pijn
kan ik nog vergeven
afwijzing in mijn zijn

maar ...
soms is het te lastig
elkaar te vergeven
de pijn, de schuld die is gemaakt
is te groot

Vergeving is toch zo mooi
als je alles achter je kan laten
en verdergaan waar je gebleven bent

maar
we zouden waarschijnlijk
een perfecte wereld creeëren
als elke fout
vergeven zou worden

Hoeveel liefde heb ik nog te geven
Is er nog ruimte voor lucht
Ik heb vergeven
Ik hou van je zei ik ...met een diepe zucht.

Vergeven is eigenlijk de mooiste keuze die je kunt maken,
voor jezelf én de ander….

Liefs <3

Ik wens je hierbij veel krachtige moed, pure kracht en heel veel doorzettingsvermogen toe.

En ook duim ik voor je dat ook voor jou de zon weer heel snel zal schijnen!
 

Liefde , puur licht & intense Kracht
 

Namasté

Angel Ayasha <3 <3 <3 <3